Papa

Mijn vader ligt in de luie stoel. Voeten omhoog, koptelefoon op en ogen dicht. Het lijkt een vredig beeld. Toch word ik er onrustig van. Om zijn mond speelt namelijk geen zachte glimlach, zoals altijd wanneer hij geniet van mooie muziek. Zijn handen liggen op een vreemde manier rusteloos op zijn buik. Zelfs zijn ogen, hoewel gesloten, lijken vermoeidheid en stress uit te stralen. En hoewel mijn vader vroeger uiteindelijk knikkebollend op de bank of in de stoel zat, terwijl de symfonie van Beethoven vrolijk doorspeelde, staat hij nu na een half uur vaak teleurgesteld op.

Mijn vader is ziek. Niet in zijn lichaam, maar in zijn hoofd. Een soort burn-out, vermengd met stress en een verwaarloosde angststoornis. Anderhalf jaar geleden kreeg hij lichamelijke klachten. Ouderdom, dacht ik, toen nog grinnikend. Maar sinds een half jaar is hij volledig arbeidsongeschikt.
Ik heb medelijden met hem, vooral als ik hem zo in zijn luie stoel zie liggen. Niets werkt meer echt zoals het hoort. Ontspannen is een ware opgave voor hem en niets is meer onbezorgd. Bovendien is er dan nog de angst die hem ’s nachts wakker doet schrikken en niet meer laat slapen, waardoor hij ’s ochtends moe en verward aan de ontbijttafel zit.
Met veel begeleiding, therapie en medicatie is het mogelijk dat mijn vader weer ‘beter’ wordt. Maar helemaal over zal het nooit gaan. En daar kan ik niets aan doen. Het is zijn strijd, in zijn hoofd. En dat is ontzettend frustrerend. De rollen zijn omgedraaid. Ik moet nu een beetje voor mijn vader zorgen, hem oppeppen wanneer hij afgemat met mij aan de telefoon hangt, en hem troosten als het hem te veel wordt.

In de hoek van de kamer klinkt beweging. Mijn vader staat op. Een tikje teleurgesteld kijkt hij naar mij alvorens hij zijn schouders ophaalt. Ik glimlach en sla mijn armen om hem heen. Met een diepe zucht laat hij zijn hoofd op mijn schouders rusten. ‘Ik hou van je’, fluister ik in zijn oor.

Ken jij mensen in je omgeving die ziek zijn? Hoe ga jij daarmee om? Wat kan je doen om diegene te helpen?